POW czyli sprawy klasowe :: Przegląd tematu - Minister ds. Unii Europejskiej i jego program

POW

1. Jesteśmy za integracją polityki zagranicznej Unii, bo chcemy być członkiem takiej organizacji państw, która ma możliwości wpływania na ład światowy. Dzięki temu będziemy w stanie ochraniać i promować interesy naszego państwa.
2. Zadaniem Unii Europejskiej powinno być budowanie „wspólnego domu europejskiego”. Do tego celu powinniśmy dążyć odważnie, wychodząc naprzeciw oczekiwaniom milionów Europejczyków, świadomych łączącej ich historii, mających nadzieję na życie w jedności, solidarności, dobrobycie i pokoju.
3. Rozszerzenie Unii Europejskiej o Polskę i kraje Europy Środkowej i Wschodniej stanowiło historyczny koniec podziału jałtańskiego. Proces integracji europejskiej powinien być kontynuowany i otwarty. Wspieramy dążenia europejskie Bułgarii, Rumunii, Chorwacji i Ukrainy.
4. Dzisiejsza Unia Europejska potrzebuje instytucjonalnego i prawnego wzmocnienia. które zapewni jej skuteczność i efektywność, precyzyjnie określi kompetencje, ale i wskaże wartości, na jakich powinna się opierać wspólnota europejska. W tym zakresie szczególne znaczenie przypadnie Traktatowi Konstytucyjnemu Unii Europejskiej.
5. Polska zawsze aktywnie działała w interesie swych najbliższych sąsiadów. Będzie dbać o to, by granica Unii Europejskiej na Bugu nie stała się murem między Wschodem i Zachodem.
6. Skandaliczne zaniedbania obecnego rządu doprowadziły do tego, iż Polska z opóźnieniem wejdzie do strefy Schengen. Gwarantujemy, że Polacy będą pełnoprawnymi jej uczestnikami. Doprowadzimy do tego, aby jak najszybciej Polacy tak, jak obywatele „starej” Unii Europejskiej, jeździli po krajach UE bez kontroli granicznej
7. Pełna Odpowiedzialność Woźniaka jest w szczególny sposób zainteresowane międzynarodową współpracą w dziedzinie wewnętrznego bezpieczeństwa, zwalczania przestępczości zorganizowanej i przeciwdziałania niekontrolowanej emigracji. Chcemy, aby rozwiązując te problemy kraje Unii wniosły rzeczywisty wkład w tworzenie ogólnoświatowej polityki bezpieczeństwa. Wiele bowiem wskazuje na to, że dziś światowy terroryzm i zorganizowana przestępczość
mogą ze sobą współdziałać. Polska, która po wejściu do Unii
prawdopodobnie na wiele lat pozostanie państwem granicznym na wschodzie, musi uzyskać pomoc pozostałych krajów członkowskich w zabezpieczeniu granicy wschodniej i w przeciwdziałaniu zjawiskom zorganizowanej przestępczości oraz niekontrolowanej migracji. Jest to niezbędny warunek dla stworzenia jednolitego obszaru bezpieczeństwa wewnątrz Unii i pełnej integracji nowych członków z Europy Środkowej i Wschodniej.
8. Cele naszej polityki europejskiej przedstawiają się następująco:
a) traktowanie NATO jako podstawowej instytucji gwarantującej bezpieczeństwo Europy.
b) zachowanie określonej w traktacie nicejskim pozycji Polski w UE.
c) utrzymanie zasady jednomyślności w sprawie jakichkolwiek zmian
w traktatach Unii Europejskiej.
d) nienaruszalność suwerenności Rzeczypospolitej w polityce zagranicznej.
e) zachowanie niezależności – w ramach wspólnego rynku – polskiej polityki gospodarczej wraz z jej niezbędnymi atrybutami.
f) zachowanie w polityce regionalnej zasady solidarności finansowej przy jednoczesnym oparciu współpracy na partnerstwie władz narodowych i lokalnych bez nadmiernego poszerzania autonomii regionów.
9. Rozwój Unii powinien wynikać z harmonijnej współpracy między suwerennymi państwami członkowskimi. W tym celu należy potwierdzić rolę rządów narodowych i parlamentów krajowych. Tylko w ten sposób można uczynić Unię bliższą przeciętnemu obywatelowi. Relacje między instytucjami unijnymi powinny jasno wskazywać, gdzie znajduje się polityczne przywództwo Unii. Uważamy, iż głównymi instytucjami decyzyjnymi UE, rozstrzygającymi najważniejsze zagadnienia oraz wytyczającymi kierunki polityki, powinny pozostać Rada Europejska i Rada Unii Europejskiej. Tylko taka konstrukcja instytucjonalna UE, wynikająca z zasady suwerenności państw członkowskich, leży tak w naszym, jak i w europejskim interesie
10. Uważamy, że polityka regionalna Unii powinna być utrzymana w dotychczasowym kształcie i na co najmniej dotychczasowym poziomie finansowania. Powinna ona służyć pobudzaniu rozwoju gospodarczego Polski m.in. poprzez finansowanie postępu technologicznego i innowacyjnego, wspieranie konkurencyjności i przedsiębiorczości. Podobne rozwiązania stosowano przy okazji poprzednich rozszerzeń – wprowadzano wówczas nowe fundusze odpowiadające na potrzeby wchodzących do Wspólnoty krajów. Szybki rozwój społeczno-gospodarczy polskich regionów położonych przy wschodniej granicy Unii powinien być troską całej Unii Europejskiej. Dlatego będziemy domagali się przyjęcia nowych wskaźników służących podziałowi środków ze wspólnego budżetu UE, jak na przykład odległości od centrów europejskich i regionów granicznych UE.
11. Polityka regionalna, aby służyła najlepiej rozwojowi Polski, powinna
przede wszystkim wspierać rozwój gospodarczy całego kraju i jednocześnie poszczególnych województw, a nie służyć jedynie osiąganiu spójności z UE.
12. Cele polityki regionalnej powinny skupiać się wokół tworzenia miejsc pracy. Temu głównie powinny służyć fundusze europejskie na poziomie samorządów
13. Fundusze powinny być przeznaczane na dziedziny, od których w danych warunkach regionalnych zależy potencjał rozwojowy. Stawiamy na długoterminowe cele rozwoju, poparte rzetelną analizą społeczno-gospodarczą. Proponujemy kierowanie się zdrowym rozsądkiem, stawianie czoła poszczególnym problemom i rozróżnienie między celem, oczekiwanymi rezultatami a środkami.
14. Jeśli chodzi o politykę strukturalną, stawiamy na system prosty i jasny, aby ograniczać nadużycia. Ważnym postulatem dotyczącym reformy europejskiej polityki regionalnej jest usprawnienie zarządzania, w większym stopniu nastawionego na rezultaty, a nie jedynie na przestrzeganie procedur.
15. W odniesieniu do toczących się w Brukseli negocjacji nad Nową Perspektywą Finansową uważamy, iż w Unii musi istnieć na poziomie krajów członkowskich konkurencja systemowa, a nie jeden jednolity model gospodarczy. Należy krytycznie ocenić zapowiedzi ograniczenia pomocy strukturalnej UE jedynie do najbiedniejszych regionów, przy jednoczesnym zliberalizowaniu zasad pomocy publicznej na szczeblu narodowym, określane często jako „renacjonalizacja pomocy publicznej”. Kraje biedniejsze nie będą w stanie konkurować w tym przypadku z krajami bogatszymi. Propozycjom ograniczenia unijnego budżetu należy się przeciwstawiać, a w ostateczności warunkować je zmianami regulacyjnymi i zobowiązaniem do rzeczywistego wprowadzenia zasad wspólnego rynku UE, co jest w interesie naszego kraju.
16. Należałoby również wspierać bliższe związki polityki spójności z polityką konkurencyjności oraz wspólną polityką rolną, głównie w obszarze rozwoju terenów wiejskich.